دانشگاه پیام نور
چکیده: (2417 مشاهده)
چکیده: وجود گورو و پیر در مراحل سلوک عرفانی، الگوی اساسی دو سنت هندویی و اسلامی است. بررسیها نشان میدهد که دو مفهوم گورو و پیر بهسبب هستۀ اصلی مشابه، قواعد معین و اصول مشترک در دو سنت سلوک عرفانی هندویی و اسلامی، با یکدیگر قابل مقایسهاند. در طریقههای رهبانی هندویی گورو تجسد خداوند و کانون تقدس بهشمار میآید و سلسلههای صوفیه نیز مقام پیر را با مقام نبی در میان امت مقایسه میکنند. در سنت هندویی گورو، و در سنت اسلامی پیر، کسی است که خود راه را رفته، و در طریقت بهکمال رسیده است. برهمین اساس میتواند هدایت و ارشاد کسی را که قصد پیمودن این مسیر را دارد، برعهده بگیرد و تا رسیدن به سرمنزل مقصود دلیل راه وی باشد. وی شایستۀ تکریم و احترام است و اطاعت محض از دستورات او، هرچند خلاف عرف باشد، برای رسیدن به مقصود نهایی ضروری است. برای تبیین جریان سلوک عرفانی در این دو سنت، بررسی نقش گورو و پیر از اهمیت ویژهای برخوردار است. در این پژوهش کوشش بر آن است که با بررسی متون مقدس و منابع ادبی و عرفانی هر دو سنت نقش گورو و پیر مورد بررسی قرار گیرد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عرفان دریافت: 1398/2/28 | پذیرش: 1398/5/26 | انتشار: 1400/5/31