مسئله اصلی این مقاله بررسی استدلال صدرالدین قونوی در دفاع از اعتبار شهود عرفانی است. ابتدا صورت‌بندی استدلال او طرح می‌شود که به‌طور‌ مختصر این است:الف. [علی الادعا] دو راه برای کسب معرفت صحیح وجود دارد، عقل و شهود؛ ب.عقل ما را به معرفت صحیح نمی‌رساند؛ در نتیجه: تنها راه معرفت صحیح شهود است. قونوی برای اثبات مقدمه دوم استدلالش دلایلی را طرح می کند که به نظر ما عمده دلیل او بر ایدهٔ «اختلاف معرفتی میان اهل نظر» مبتنی است. او بر اساس این ایده نوعی نسبی گرایی یا ندانم‌گرایی را دربارهٔ معرفت عقلی قایل می‌شود. مقاله در بررسی ادعای قونوی هم استدلال او در نقد معرفت عقلی را رد می‌کند و هم کلیت استدلال او در دفاع از شهود عرفانی را. عمده نقد به اولی خودشکن بودن آن است و در نقد دومی بر این تأکید می‌کند که نقص در معرفت عقلی اثبات کنندهٔ اعتبار معرفت شهودی نمی‌تواند باشد، بلکه اثبات اعتبار آن نیاز به دلیل مستقیم ایجابی دارد. البته شاید بتوان ملهم از مباحث قونوی یک استدلال جدلیِ تاحدی ملایم در چارچوب عقلانیت معرفت‌شناختی در دفاع از شهود عرفانی به دست داد.