دوفصلنامه علمی،شماره بیست و هشتم، بهار و تابستان 1402                   برگشت به فهرست مقالات | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده علوم انسانی دانشگاه پیام نور، ایران.
چکیده:   (67 مشاهده)
بنابر گزارش­های اسرارالتوحید ابوسعید ابوالخیر با آنکه رسماً به ارشاد کسی مبادرت نداشته، گروه­های بسیاری را به سوی خود جذب کرده و موجب توبه و هدایت آنان شده است. پرسشی که زمینه­ساز این پژوهش شده، این است که چنین توفیقی در هدایت مردم توسط عارفی که غالباً در بسط و شادخواری صوفیانه به سر می­برده، چگونه و با چه سازوکارهایی حاصل می­شد و او بدون مبادرت مستقیم به ارشاد، چگونه و با چه شگردهایی عمل می­کرد؟ آنچه از بررسی­ها به دست آمد این بود که ابوسعید در شیوه ارشادی خود به جای منع موقت یک رفتار ناصواب، با برانگیختن حس استعلای روحانی در افراد، موجب تحول بنیادی در شخصیت آنها می­شد. وی در این شیوه ضمن برخورداری از کاریزمای معنوی، با وارونه­سازی سازوکارهای ارشاد و استفاده از شگردهایی پارادوکسیکالی چون «ارشاد از طریق ترک ارشاد» موجب انتباه و تحول حقیقی افراد می­شد. هدف این پژوهش بازشناسی شیوه­های خلاقانه ابوسعید در دعوت و ارشاد به روش توصیفی و تحلیلی است.
     
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: عرفان
دریافت: 1400/10/12 | پذیرش: 1401/7/16

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به دو فصلنامه علمی پژوهشنامه عرفان می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2023 All Rights Reserved | Pajooheshnameh Erfan

Designed & Developed by : Yektaweb