دانشگاه اصفهان
چکیده: (1614 مشاهده)
چکیده: تقابلهای دوگانه، یکی از بنیادها و مفاهیم اساسی در نقد ساختارگرایی و نظریات زبانشناسی و نشانهشناسی است. این روش میکوشد تقابلها را در محور جانشینی بیابد و با یافتن تقابلهای بنیادین به بافتهای کلان برسد و از طریق رسیدن به بافتهای کلان، اندیشهها و تئوریهای اصلی را تشخیص دهد. عطار یکی از بزرگترین عارفان شاعر است که احوال و اندیشههای ویژه خود را دارد؛ درنتیجه زبان عرفانی او نیز نشانههای خاصی را دارا است. یافتن این نشانهها در زبان عرفانی عطار به شناخت مشرب عرفانیِ او یاری میرساند. با کاربست تقابلهای دوگانه میتوان این نشانهها و نشانههای متقابل آنها را که در زبان عرفانی عطار غایب هستند، یافت و زبان عرفانی او و درنتیجه احوال و اندیشههایش را دقیقتر شناخت. این پژوهش با مطالعه آثار عطار کوشیده است تقابلهایی که به وسیله آنها میتوان بافتهای عرفانی را در زبان عطار مشخص کرد، بیابد و با یافتن آن تقابلها، گفتمانهای عرفانی عطار را تشخیص دهد و از این طریق مشرب عرفانی او را روشنتر نماید. در پایان پس از بررسی تقابلها نشان میدهد که عطار در گفتمانهای عشق، سکر و فراق بهسرمیبرد و در راه سلوک، جذبه را از جهد برتر میداند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عرفان دریافت: 1398/7/29 | پذیرش: 1398/7/29 | انتشار: 1398/7/29