۶ نتیجه برای خانی
بابک عالیخانی،
دوره ۲، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۹ )
چکیده
اسماعیل علی خانی،
دوره ۶، شماره ۱۲ - ( پژوهشنامه عرفان ۱۳۹۴ )
چکیده
منیرالسادات پورطولمی، سلام اله کاظم خانی،
دوره ۷، شماره ۱۴ - ( شماره چهاردهم- بهار و تابستان ۱۳۹۵ )
چکیده
دعا و درخواست بندگان ازآنجایی که با وعده اجابت از جانب خداوند متعال مورد تأکید قرار گرفته و میتواند در روند حوادث و وقایع عالم خلقت تأثیرگذار باشد، در عرفان نظری مطرح گردیده است. عرفای مسلمان سرّ اجابت دعا را در مرتبه اعیان ثابته و از حیث اسما و صفات خداوند دانسته و البته مسئله اجابت دعا را از مسئله تحقق خواسته بنده متمایز نموده اند. در مقاله حاضر پس از تعیین انواع دعا و تبیین جایگاه اسما و صفات خداوند و بحث درباره اعیان ثابته نشان داده شده که اعیان ثابته چگونه بهعنوان لوازم اسما و صفات خداوند در تحقق حوادث گوناگون، ازجمله طلب و درخواست بندگان تعیین کننده هستند.
همچنین یادآور شده که قطعی بودن امر اجابت از جانب خداوند متعال تنها در صورتی است که داعی با معرفت و تصوری صحیح از خداوند و قلبی طاهر تنها خدا را خوانده و غیرِ حق را در دل و ذهن خود جایگزین حق نکرده باشد.
محمد بهنام فر، خانم نیره پاکمهر، آقای دکتر علی اکبر سام خانیانی،
دوره ۹، شماره ۱۸ - ( ۷-۱۳۹۷ )
چکیده
چکیده: در کشفالاسرار آیات قرآن از منظر دو رویکرد شرعی و عرفانی تفسیر شده است. نویسنده این تفسیر با درنظر گرفتن اینکه دو حوزه مختلف شرع و عرفان دیدگاههایی متفاوت و گاه متضاد نسبت به یک پدیده دارند، به‌طور ناخودآگاه در هر یک از این دو حوزه فکری تحت تأثیر جهانبینیهای پذیرفته شده همان حوزه واقع گشته و آیات، مسائل و پدیدههای مشترک قرآنی با ورود به هر رویکرد در راستای دیدگاههای آن، مورد تفسیر و تحلیل قرار گرفته است. نمونهای از این رویکردهای دوگانه، در نگرش نویسنده نسبت به پدیده شیطان مشاهده می‌شود. ازاین‌رو این مقاله بر آن است تا با بررسی صورتبندی گفتمانی میبدی در دو نوبت شرعی و عرفانی کشف الاسرار، دوگانگی رویکرد نویسنده نسبت به شیطان و جهانبینیهای هم‌راستا با هر حوزه فکری در این اثر نسبت به این پدیده را مورد کاوش قرار دهد.
کلید واژهها: میبدی، کشف الاسرار، شیطان، شرع، عرفان، گفتمان
آقای سیدمهدی رحیمی، خانم نیره پاکمهر، آقای دکتر علی اکبر سام خانیانی،
دوره ۱۰، شماره ۲۰ - ( شماره ۲۰، سال دهم، بهار و تابستان ۱۳۹۸ )
چکیده
چکیده: میبدی تفسیر خود را در سه مرحله یا به‌گفتۀ خود در سه «نوبت» پرداخته است. نوبت اول ترجمهای است از آیات قرآن به فارسی روشن؛ نوبت دوم، به تفسیر آیات به مذاق متشرعان اختصاص یافته و در نوبت سوم به نقل گفتههای عارفان و حسب حالهای آنها پرداخته است. اندیشهای که منجر به این شیوۀ بیسابقه در تفسیر گشته است، شباهات فراوانی به آرا و نظریات پدیدارشناسی دارد. میبدی با مطالعۀ پدیدههای خاص (مثل آیات قرآن، و هر پدیدۀ دیگری که در ضمن این آیات از آن سخن رفته است) از دو چشمانداز عرفانی و شرعی، سعی بر آن دارد که پدیدار هر پدیده را از ورای هر چشمانداز (شرعی و عرفانی) مطالعه کند. این مقاله با شیوهای تحلیلی‌توصیفی مؤلفههای مشابه با پدیدارشناسی در تفسیر کشفالاسرار را بررسی میکند و به این نتیجه دست مییابد که کاربرد اصولی همچون تغییر حیث‌التفاتیت، مبارزه با تحویلگرایی، اپوخه و... در تفسیر کشفالاسرار، میبدی را بهعنوان پدیدارشناس معرفی میکند.
علی ایمانی نسب، رحمان عشریه، محمدرضا خانی،
دوره ۱۶، شماره ۱ - ( پاییز و زمستان ۱۴۰۳ ۱۴۰۳ )
چکیده
جستار پیش رو عهده‌دار تبیین حوزه معرفتی «حیرت» بارویکرد مثبت آن درآموزه‌های دینی است. با نظرداشت این نکته که کاربردهای منفی این واژه نیز در قرآن کریم و عرف زبان عرب بسیار دیده می‌شود، آدمی در نگاه نخست از «حیرت»، سردرگمی و پریشانی که با شک همراه است، از «یقین» مفهومی ناسازگار با آن را می‌فهمد. لیکن به درستی باید گفت که در معارف توحیدی، این دو واژه، یعنی«حیرت» و «یقین»، در بخش‌های فراوانی هم‌خوان و یا مکمّل یکدیگرند. در این پژوهش، جایگاه معرفتی «حیرت» و کاربردهای مثبت آن در حوزۀ معارف توحیدی با روش توصیفی-تحلیلی از سه زاویه مورد ارزیابی قرار گرفته است: «راه‌شناختی»، «هستی‌شناختی» و «توحیدشناختی». بر این اساس، «حیرت» نتیجه شیدایی و عجز از شناخت کُنه پروردگار است و پیوندی ناگسستنی با یقین دارد و مختصّ بندگان برگزیدۀ الهی است؛ که با مقام یقین، هم‌خوانی و سازگاری دارد.
