بهار و تابستان 1404
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه عرفان، پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی، تهران، ایران
چکیده: (94 مشاهده)
دوگن، مؤسس سنت سوتو ذن، در تاریخ فلسفه بودایی، با تمرکز بر مفاهیمی چون زمان، هستی، مرگ، و طبیعت، نگرشی عمیق درباره معنای وجود ارائه می‌دهد. یکی از برجسته‌ترین آموزه‌های او مفهوم «یوجی» یا «هستی-زمان» است که به تبیین ارتباط بنیادین میان هستی و زمان می‌پردازد. دوگن معتقد بود که زمان نه فقط یک واحد مستقل، بلکه جزء لاینفک هستی است، به‌طوری که همه موجودات، از طبیعت تا انسان‌ها، نمودهای مختلفی از زمان به شمار می‌روند. بررسی دیدگاه‌های متفاوت درباره مفهوم «یوجی» نشان می‌دهد که سه تفسیر اصلی از آن وجود دارد: (الف) زمان به‌مثابه یک واقعیت ایستا، (ب) زمان به‌عنوان ترکیبی از ایستایی و پویایی، و (ج) زمان به‌عنوان پویایی مطلق. تحلیل این سه تفسیر نشان می‌دهد که تفسیر سوم، با تأکید بر پویایی و ناپایداری، بهترین سازگاری را با تعالیم و آموزه‌های دوگن دارد. مقایسه اندیشه‌های دوگن با عرفان اسلامی نیز نشان می‌دهد که انگاره‌های او درباره ناپایداری با مفاهیمی چون «خلق مدام» و «تجدد» ، با تفاوت‌هایی در نگاه به ماهیت حقیقت و پایداری واقعیت، مشابه است. این مقایسه فرصتی برای ایجاد گفت‌وگوهای بینافرهنگی و گسترش درک متقابل میان فلسفه شرق و غرب فراهم می‌آورد.
شماره‌ی مقاله: 10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
