بهار و تابستان 1404
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه فرهنگیان
چکیده: (102 مشاهده)
نگاه مثبت یا منفی هر کس به دنیا، برگرفته از ایماژ او از دنیاست. ایماژ برخی سخنوران پارسی‌گو در اشعار خویش، برگرفته از متون روایی و کلام بزرگان است. صرف نظر از جنبه کفایتمندی، کاربرد این ایماژها، هم موجب استحکام کلام ادیبان و هم زینت‌بخش آثارشان شده است. در این میان، مجموعه سخنان امام علی(ع)، منبعی بی‌نظیر برای استفاده اهل سخن و شاعران پارسی‌سرا از نخستین سده‌های شعر فارسی بوده است و به مرور زمان و در قرون بعد، با افول تعصبات فرقه‌ای، اهل ادب و عرفان با دستیابی به خطب نهج البلاغه، تأمل در سخنان امام علی(ع) و وامگیری هر چه بیشتر از سبک و سیاق ایشان روی آوردند. به گونه‌ای که پس از ورود اسلام به ایران کمتر شاعر اخلاقگرایی را می‌بینیم که اثرش صبغه‌ای از ایماژها و تعابیر نهج البلاغه نداشته باشد. این نوشتار به روش توصیفی و با تحلیل محتوا، ضمن تبیین اثرپذیری عطار نیشابوری(540-618ق) از ایماژ نهج البلاغه در خصوص نکوهش دنیا، نشان می‌دهد که وی در زمره شاعران اهل عرفان است که در آثارش با استفاده از مضامین نهج البلاغه و تحت تأثیر سخنان امام علی(ع) در سه زمینه ایماژ نکوهیدگی دنیا، همسانی تشبیهات دنیا و دنیاداران به ترسیم تصورات خویش پرداخته است.
شماره‌ی مقاله: 15
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |