چکیده: میبدی تفسیر خود را در سه مرحله یا به‌گفتۀ خود در سه «نوبت» پرداخته است. نوبت اول ترجمه­ای است از آیات قرآن به فارسی روشن؛ نوبت دوم، به تفسیر آیات به ­مذاق متشرعان اختصاص یافته و در نوبت سوم به نقل گفته­های عارفان و حسب­ حال­های آن­ها پرداخته است. اندیشه­ای که منجر به این شیوۀ بی­سابقه­ در تفسیر گشته است، شباهات­ فراوانی به آرا و نظریات پدیدارشناسی دارد. میبدی با مطالعۀ پدیده­های خاص (مثل آیات قرآن، و هر پدیدۀ دیگری که در ضمن این آیات از آن سخن رفته است) از دو چشم­انداز عرفانی و شرعی، سعی بر آن دارد که پدیدار هر پدیده را از ورای هر چشم­انداز (شرعی و عرفانی) مطالعه کند. این مقاله با شیوه­ا­ی تحلیلی‌توصیفی مؤلفه­های مشابه با پدیدارشناسی در تفسیر کشف­الاسرار را بررسی می­کند و به این نتیجه دست می­یابد که کاربرد اصولی همچون تغییر حیث‌التفاتیت، مبارزه با تحویل­گرایی، اپوخه و... در تفسیر کشف­الاسرار، میبدی را به­عنوان پدیدارشناس معرفی می­کند.

واژه‌های کلیدی: میبدی، کشف‌الاسرار، پدیدارشناسی، معرفت‌شناسی، حیث‌التفاتی، اپوخه، مبارزه با تحویل‌گرایی

متن کامل [PDF 737 kb]   (521 دریافت)