دو فصلنامه علمی پژوهشنامه عرفان
سه شنبه 28 فروردین 1403
[Archive]
دوره 10، شماره 20 - ( شماره 20، سال دهم، بهار و تابستان 1398 )
جلد 10 شماره 20 صفحات 17-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
بهنام فر محمد، تقوی زیروانی محمدباقر. بلاجویی در ادبیات عرفانی
و بازتاب شخصیّت امام حسین(ع) به‌عنوان بزرگ‌ترین بلاجو
. پژوهشنامه عرفان. 1398; 10 (20) :1-17
دانشگاه بیرجند
چکیده: (2471 مشاهده)
چکیده: بلاجویی و بلادوستی یکی از مهم‌ترین درونمایههایی است که بیشتر عارفان بزرگ ایران اسلامی در سلوک خویش، به آن تأکید فراوان داشتهاند و مقربترین عارفان، همواره بلاکشترین آن‌ها در راه محبوب به‌شمار میآمدند و این اندیشه در آثار عرفانی ادبیات ما، بازتاب فراوانی داشته است. از نظر آنان بزرگ‌ترین بلاجو برابر است با بزرگ‌ترین عاشق. نکته قابل توجهی که در این مقاله به آن اشاره میشود، این است که بیشتر این عارفان بزرگ، از امام حسین(ع) به عنوان بزرگ‌ترین بلاجو و مرد میدان بلا یاد کردهاند، اما نتایج این تحقیق که به شیوه تحلیلی- توصیفی انجام شده است نشان میدهد که با وجود این مقام شامخ امام(ع) در نزد آنان، شخصیّت، احوال و اقوال حضرت در آثار آنان بازتاب گستردهای نداشته است. جوّ نامساعد سیاسی و خفقان حاکم بر جامعه و ترویج مسلکهای جبری همچون اشاعره، کرامیه و مرجئه توسط حکّام مستبد، همچنین مبارزه با اندیشههای مخالف، به‌ویژه شیعی را می‌توان از مهم‌ترین موانع انعکاس سیمای حضرت حسین(ع) در ادبیات عرفانی پس از اسلام به‌حساب آورد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
