|
پارادوکس سازش و ستیز با درد در تصوف
|
| محمود یوسف ثانی* ، یحیی موسوی |
|
|
|
چکیده: (517 مشاهده) |
چکیده: انسانِ گذشته و امروز و آینده، در همه حال، نیازمند یافتن راه‌حلی برای حذف یا کاهش درد بوده و هست و خواهد بود. درد واژه‌ای کلیدی در حل معمای سعادت بشر است. یعنی نمی‌توان برنامه‌ای کارامد برای سعادت بشر پی‌ریزی کرد و درعین‌حال، نسبت به این واژه بی‌تفاوت بود. تصوف نیز همچون بسیاری از ادیان و مکاتب، درصدد ارائه راه حل برای دردهای بشر بوده و سعی کرده نه‌تنها لایه‌های سطحی درد، بلکه لایه‌های عمیق‌تر آن را نیز بکاود. مقاله حاضر، اذعان می‌کند آموزه‌های اخلاقی صوفیان، عملاً در کاهش دردهای فردی و اجتماعی تأثیر چشمگیری ایفا می‌کنند، ولی بخش قابل توجهی از تعالیم صوفیانه در مواجهه با دردها را مبتنی‌بر موضعی منفعلانه و پذیرا می‌بیند و هرچند باید اقرار کرد که انفعال در وقت اضطرار، خودْ کاهنده درد است ولی نمی‌توان آن را به شکل یک نسخه کلی، در همه شرایط برای بشر تجویز کرد.
کلیدواژه‌ها: تصوف، درد مادی، درد جسمی، درد روانی، سازش با درد، مبارزه با درد |
|
| |
|
|
متن کامل [PDF 564 kb]
(247 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عرفان
دریافت: ۱۳۹۶/۱۱/۲ | پذیرش: ۱۳۹۶/۱۱/۲ | انتشار: ۱۳۹۶/۱۱/۲
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
